ប្រែសម្រួល៖ ស្រីស្រស់

ស៊ីដនី៖ លោក Carl Benz ជនជាតិអាល្លឺម៉ង់ប្រហែលជាអ្នកបង្កើតរថយន្ត ប៉ុន្តែសហរដ្ឋអាមេរិកគឺជាអ្នកជំរុញឱ្យយើងបើកបររថយន្ត។

ការនាំចេញរថយន្តនិងវប្បធម៌រថយន្តអាមេរិកយ៉ាងខ្លាំងក្លា បានដាក់ពិភពលោកឱ្យស្ថិតនៅលើផ្លូវក្នុងសតវត្សរ៍ទី ២០។ នៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៦០ ក្រុមហ៊ុន Ford Motor មានរោងចក្រនៅស្ទើរតែគ្រប់ប្រទេសអឺរ៉ុបសំខាន់ៗ ព្រមទាំងនៅអាហ្សង់ទីន ប្រេស៊ីល អេហ្ស៊ីប ឥណ្ឌា អ៊ីស្រាអែល ប៉េរូ ប៉ាគីស្ថាន អាហ្វ្រិកខាងត្បូង តួកគី និងស៊ីមបាវ៉េ។

ពេលនេះ វាកំពុងផ្ទេរតួនាទីនោះទៅឱ្យចិនដោយគ្មានការប្រកួតប្រជែងជាខ្លាំងឡើយ។

ឧស្សាហកម្មរថយន្តអាមេរិកដែលលេចឡើងនឹងមានទំហំតូចជាងមុន មានឥទ្ធិពលតិចជាងមុន ហើយនៅទីបញ្ចប់ នឹងមានប្រាក់ចំណេញតិចជាងមុន និងមាននិរន្តរភាពហិរញ្ញវត្ថុតិចជាងមុន។

សំណួរបន្ទាន់គឺអំពីជោគវាសនានៃអង្គភាពចិនរបស់ក្រុមហ៊ុន General Motors (GM) ដែលភាគច្រើនជាសហគ្រាសរួមទុនជាមួយក្រុមហ៊ុន SAIC Motor។ ក្រុមហ៊ុននោះ ដែលគ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋាភិបាលក្រុងសៀងហៃ ត្រូវបានគេស្គាល់ច្រើនជាអន្តរជាតិក្នុងការរស់ឡើងវិញនៃម៉ាករថយន្តអង់គ្លេសដ៏ល្បីឈ្មោះ MG ជាមួយនឹងរថយន្តប្រភេទ SUV និងរថយន្តតូចៗដែលមានតម្លៃសមរម្យ និងផ្តោតលើការនាំចេញ។

វាមិនមែនជាការសម្ងាត់ទេដែលសហគ្រាសទាំងនេះកំពុងជួបការលំបាក។ មួយទសវត្សរ៍មុន ប្រាក់ចំណូលដែលរាប់បញ្ចូលក្នុងមូលធនពីចិន មានចំនួនជិតពាក់កណ្តាលនៃប្រាក់ចំណេញសុទ្ធរបស់ GM ប៉ុន្តែក្នុងរយៈពេល ៩ ខែដំបូងនៃឆ្នាំនេះ ពួកគេបានខាតប្រាក់ចំនួន ៣៤៧ លានដុល្លារ។

លោកស្រី Mary Barra នាយកប្រតិបត្តិបាននិយាយទៅកាន់វិនិយោគិនកាលពីខែកក្កដាថា “វាជាទីផ្សារដ៏លំបាកនាពេលនេះ”។ “មនុស្សតិចតួចណាស់ដែលកំពុងរកប្រាក់បាន”។

ការលក់រថយន្ត Chevrolet បានធ្លាក់ចុះយ៉ាងខ្លាំង ហើយទំនងជានឹងបញ្ចប់ឆ្នាំដោយគ្រាន់តែសម្រេចបាន ១០ ភាគរយនៃកម្រិតដែលពួកគេធ្លាប់មាននៅឆ្នាំ ២០១៩។ រថយន្ត Cadillac ក៏មិនធ្វើបានល្អជាងនេះប៉ុន្មានដែរ។

សូម្បីតែ Buick ដែលនៅចិនមានកិត្តិយសម៉ាកយ៉ាងខ្លាំង ក្នុងនាមជាម៉ាកដែលត្រូវបានជ្រើសរើសដោយមេដឹកនាំឯករាជ្យ សុន យ៉ាត់សេន និងនាយករដ្ឋមន្ត្រីយូរអង្វែងរបស់លោក ម៉ៅ គឺលោក ចូវ អិនឡាយ ក៏កំពុងប្រឹងរក្សាជំហរដោយលំបាកដែរ។

ស្ថានភាពប្រសើរជាងមុនជាមួយម៉ាកក្នុងស្រុក Wuling ដែលរថយន្តអគ្គិសនីតូចៗរបស់ពួកគេមានតម្លៃប្រហែល ៨.០០០ ដុល្លារ ប៉ុន្តែ Baojun ដែលជាម៉ូដែលសហគ្រាសរួមទុនក្នុងស្រុកផ្សេងទៀតរបស់ GM ក៏ហាក់បីដូចជាកំពុងជួបការលំបាកដែរ។

• ទស្សនវិស័យស្រពិចស្រពិល

លោកស្រី Barra បានបញ្ជាក់ឡើងវិញជាយូរមកហើយអំពីការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់គាត់ចំពោះចិន ប៉ុន្តែទស្សនវិស័យកម្រនឹងមើលទៅស្រពិចស្រពិលជាងនេះណាស់។ GM និង SAIC កំពុងជាប់រវល់ក្នុងកិច្ចប្រជុំរហូតដល់ចុងឆ្នាំ ដើម្បីរៀបចំរចនាសម្ព័ន្ធភាគហ៊ុនរបស់ពួកគេឡើងវិញ ដើម្បីធ្វើឱ្យពួកគេមានប្រាក់ចំណេញ។

នោះមើលទៅដូចជាការទាមទារដ៏លំបាក។ ដោយសារតែការលក់កំពុងដួលរលំ ការបង្វិលស្ថានភាពត្រឡប់មកវិញនឹងទាមទារនូវការវិនិយោគយ៉ាងច្រើន ដើម្បីធ្វើឱ្យថ្មីឡើងវិញនូវជួរម៉ូដែលរថយន្ត ដែលគ្មានភាគីណាមួយបង្ហាញឆន្ទៈច្រើនក្នុងការធ្វើសម្រាប់អាជីវកម្មដែលយូរមកហើយមាននិរន្តរភាពដោយខ្លួនឯង។

SAIC មានបញ្ហារបស់ខ្លួនក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងគូប្រកួតក្នុងស្រុក ដូច្នេះហាក់បីដូចជាមិនទំនងជាដើរតួនាទីជាអ្នកផ្តល់ប្រាក់ដ៏សប្បុរសឡើយ។ BYD, Great Wall Motor និង Seres Group ដែលជាក្រុមហ៊ុនផលិតម៉ាករថយន្ត AITO របស់ Huawei បានឈានមុខមូលធនទីផ្សាររបស់ខ្លួនរួចទៅហើយ។ ក្រុមហ៊ុនផ្សេងទៀតក៏មិនស្ថិតនៅឆ្ងាយប៉ុន្មានដែរ។

សក្តានុពលនៃការធ្វើសមាហរណកម្ម និងកិច្ចសហប្រតិបត្តិការលើនវានុវត្តន៍រវាងអាជីវកម្មនៅចិននិងសហរដ្ឋអាមេរិក ក៏មិនធ្លាប់អាក្រក់ជាងនេះដែរ។

រថយន្តឬគ្រឿងបន្លាស់ដែលផលិតនៅចិនដែលបញ្ជូនទិន្នន័យ ត្រូវបានហាមឃាត់ពីទីផ្សារអាមេរិកក្រោមច្បាប់ដែលបានណែនាំដោយប្រធានាធិបតី Joe Biden កាលពីខែកញ្ញា។ អ្នកស្នងតំណែងរបស់គាត់ គឺលោក Donald Trump បានស្នើឡើងនូវពន្ធ ៦០ ភាគរយលើទំនិញនាំចូលពីចិន ហើយការសងសឹកពីប៉េកាំងទំនងជាផ្តោតលើរថយន្តផលិតនៅអាមេរិក ដែលនៅតែជាលំហូរពាណិជ្ជកម្មធំបំផុតមួយក្នុងទិសដៅផ្ទុយគ្នា។

ទោះបីជាកំពុងប្តូរទៅជាអេឡិចត្រូនិកក៏ដោយ អាជីវកម្មសំខាន់របស់ GM នៅអាមេរិកខាងជើងនៃរថយន្ត SUV និងរថយន្តដឹកទំនិញធំៗ ក៏ខុសគ្នាខ្លាំងពីជួររថយន្តដែលទទួលបានជោគជ័យក្នុងស្រុករបស់ Wuling នៃរថយន្តតូចៗ រថយន្តដឹកអ្នកដំណើរតូចៗ និងរថយន្តដឹកទំនិញតូចៗដែរ។

ជំហានជាច្រើនផ្សេងទៀតរបស់ GM បង្ហាញថា វាកំពុងតែស្វែងរកការរំលងសហគ្រាសរួមទុនដែលមានស្រាប់។ វាកំពុងផ្តោតកាន់តែខ្លាំងឡើងលើការនាំចេញរថយន្តផលិតនៅអាមេរិកទៅកាន់ចិន តាមរយៈ Durant Guild ដែលជា “វេទិការរបៀបរស់នៅ” ដែលគោលដៅរបស់ខ្ញុំ៕

ប្រភព៖ Bloomberg/ml